Teño medo, irmán
de que non lembres as tardes eternas
nas que xogamos no ordenador
Teño medo de que xa non me apertes
De non saber que dicirte cando falemos
De non poder contarche xa nada
Teño medo de que non lembres
a casa onde medramos
Onde fixémonos homes
O receo
O perigo
O engano
O abafallo daquela tarde
Tebra absoluta
resón constante
Cousas que antes non coñecía
son agora parte da nosa lingua
lingua secreta
que soamente falamos ti e máis eu
Aprendín a dicir cancro no Hospital Santa María Nai de Ourense
escoitando a outros falar da miña nai
do corte que fixeron
do espazo que deixaron
no seu corpo
Aprendín a dicir ferida cando a vía cada noite mudar as vendaxes
manchadas dun líquido que non era sangue nin auga
Os beizos vermellos e sen cicatrizar
a pel rosada e tenra arredor, marcada polo adhesivo cirúrxico
Os puntos da sutura pretos e rotos que xa non pechan nada
que coma xanela deixan ver os ligamentos e a graxa
Aprendín a falar do cancro subindo pola rampla
que cheva ao Centro Galego de Saúde
collido pola man fría da miña nai
Aprendín que o fin do camiño non me levou a Roma
levoume ata ela
Segueme na morte
imitador
Lánzate ao baleiro comigo
Acompañame a recoller as pezas
Do crebacabezas que é o meu pai
Corpo vasilla
Primeiro enterramento
Dobre xogo
Dupla vida
Escindido entre o corpo e o espirito
Obsesionado por atopar a unidade
Eu percorrin o camiño antes ca ti
Carguei co meu pasado ao lombo
Sen poder desfacerme de este fardo
Conciencia desdobrada
Oponte a mín
Cadeira baleira
Faite buraco e beira
Cabalo negro
conciencia contraria e insatisfeita
mortal e perecedoira
atrapallada entre identidade e alteridade
Non sei se agora vivo
o se durmín dende que te vín